Tα γεράκια της EE ετοιμάζουν οικονομικό Αρμαγεδδώνα μέσω Ουκρανίας – Λιτότητα μέχρι θανάτου για αμυντικές δαπάνες

Ο διεθνής τύπος μετέφερε το γεγονός με αυτό τον ειρωνικό τρόπο: Τα «παιδιά» πήγαν στη Eurodisney στο Παρίσι και οι ενήλικες πήγαν στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας.
Στη σύγκριση μπορεί να φαίνεται να υπάρχει κάποια υπερβολή, αλλά δεν είναι, γιατί το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει από αυτή τη στάση των ευρωπαίων «ηγετών» είναι το εξής: Σε ποιο βαθμό η αντίσταση στη διπλωματική διαδικασία που ξεκίνησε μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι απλώς μία εκτροπή, ένα… τσίρκο, με στόχο να δικαιολογήσει ξανά τις μαζικές στρατιωτικές επενδύσεις που ανακοινώθηκαν και να διασωθεί η όποια εναπομείνασα αξιοπιστία των Ευρωπαίων ηγετών.
Στην πρώτη συνάντηση, ο Emmanuel Macron κάλεσε τους «βαρέων βαρών» της ΕΕ, Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία, Πολωνία, Ολλανδία, Δανία (λόγω Γροιλανδίας;) και τους διακοσμητικούς António Costa και Von Der Leyen.

Τα αποτελέσματα, όπως γνωρίζουμε, καταγράφηκαν στον εθνικό Τύπο ως «απογοητευτικά», καθώς δεν κατάφεραν να καταλήξουν σε συναίνεση.
Απογοητευμένος ο Macron κάλεσε σε μια δεύτερη συνάντηση, συμπεριλαμβάνοντας περισσότερα δευτερεύοντα κράτη, αλλά, εκτός από το Βέλγιο, κράτη με κάποια εγγύτητα με τη Ρωσική Ομοσπονδία, είτε γεωγραφικά, πολιτιστικά είτε οικονομικά.

Οι προσκεκλημένοι ήταν η Νορβηγία, ο Καναδάς, οι χώρες της Βαλτικής, η Τσεχία, η Ελλάδα, η Φινλανδία, η Ρουμανία, η Σουηδία και το Βέλγιο.
Η Πορτογαλία έμεινε εκτός και τοποθετήθηκε στο ίδιο επίπεδο με τη Μάλτα, την Κύπρο, την Ιρλανδία, την Ελλάδα τη Σλοβενία και την Κροατία.
Η Σλοβακία και η Ουγγαρία δεν υπολογίζονται σε αυτούς τους σχεδιασμούς.

Ο Macron θα καλέσει ένα τρίτο κύμα «ευρωπαϊκών» κρατών τρίτης βαθμίδας, αν υπήρχαν πιθανότητες επιτυχίας.Υπονόμευση της ειρηνευτικής διαδικασίας 

Δεν επρόκειτο για ξεκάθαρη απόπειρα υπονόμευσης της ειρηνευτικής διαδικασίας ή των διαπραγματεύσεων μεταξύ δύο άμεσων ανταγωνιστών, ο ένας από αυτούς δηλωμένος εχθρός ενώ ο άλλος είναι ακόμη κυβερνήτης αυτού του μεγάλου δυτικού πλοίου.
Είναι πολύ περισσότερο από αυτό, σε ένα  σύμπλεγμα στόχων που κυμαίνονται από την ατομική διάσωση έως την πολιτική σωτηρία, ως εργαλεία για την επιβίωση μιας ολόκληρης δυναμικής συμφερόντων που συνδέονται με την ουκρανική σύγκρουση, η οποία απειλείται από την εκλογή του Donald Trump.

Για τρία χρόνια, αυτοί οι «ηγέτες» πουλούσαν την ιδέα ότι τα πάντα αφορούσαν μια «βίαιη, μεγάλης κλίμακας και απρόκλητη εισβολή» στην Ουκρανία από τη Ρωσική Ομοσπονδία, η Δύση, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, δεν είχε καμία ευθύνη ή συμμετοχή σε αυτή την «εισβολή».
Η «εισβολή» ήταν αποκλειστικά ευθύνη ενός «τρομερού δικτάτορα» ονόματι Vladimir Putin ένας «απομονωμένος» και «σε γωνία» Putin, ο οποίος αντιπετώπησε μια αποφασιστική, ενωμένη απάντηση από τη Δύση.

Ακόμη και σήμερα, ενάντια σε όλα τα δεδομένα, ο Zelensky λέει ότι ο Trump θέλει να βγάλει τη Ρωσία από τη «διεθνή απομόνωση», μη συνειδητοποιώντας ότι, με τέτοιο λόγο, ο ίδιος αποξενώνει τις διεθνείς σχέσεις της χώρας που τυραννά.
Η λογική διαιώνισης της ρωσικής απειλής, σε συνδυασμό με την αδυναμία να παράσχει στην Ουκρανία τα όπλα που χρειαζόταν, κατασκεύασε, στον χώρο των μέσων ενημέρωσης, τη «λαιμητόμο» πάνω από τα κεφάλια των Ευρωπαίων πολιτών, δικαιολογώντας την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, αντανακλάται, για παράδειγμα, στην ευρωπαϊκή πρόταση για χρήση πολυετών ευρωπαϊκών κονδυλίων για τη δημιουργία ενός πραγματικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος.

Ευρωπαϊκή κατασκευή μίας κρίσης Το διακύβευμα που προκύπτει από αυτή τη διαδικασία ψυχολογικής κλιμάκωσης υπολογίζεται σε τρισεκατομμύρια ευρώ και αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη αύξηση στρατιωτικών επενδύσεων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε έναν οικονομικό χώρο σε βαθιά οικονομική και πολιτισμική κρίση.
Αν πριν από λίγους μήνες η Von Der Leyen είχε ήδη προβλέψει τεράστιες αυξήσεις στην αμυντική χρηματοδότηση, φθάνοντας τα 326 δισ. το 2024, μετά από αύξηση 31% σε σχέση με το 2023, αναμένεται ότι έως το 2026, μέσω του ευρωπαϊκού αμυντικού συστήματος, το ετήσιο ποσό θα φτάσει τα 614 δισ. ευρώ, με τάση ανόδου.
Μιλάμε μόνο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία διαθέτει περίπου ένα τρισεκατομμύριο ευρώ στα διαρθρωτικά ταμεία, δηλαδή λίγο πάνω από το 30% του ποσού που αναμένεται να δαπανηθεί ετησίως για την άμυνα, αλλά σε ορίζονται επτάετίας.

Η ΕΕ σκοπεύει να δαπανά κάθε χρόνο μόνο για την άμυνα, σχεδόν τα ίδια όσα ξοδεύει για την ανάπτυξη και τη συνοχή σε 7 χρόνια, ή 3 ή 4 φορές περισσότερα από όσα ξοδεύει για το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, το οποίο έχει στόχο την αντιμετώπιση της ανισότητας και την καταπολέμηση της φτώχειας.
Αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο της αυξανόμενης οικονομικής λιτότητας, της επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων και της παρακμής των ευρωπαϊκών προτύπων οικονομικής ανάπτυξης.

Στο περιθώριο πλέον η Von Der Leyen, μετά τη συνάντηση με τον Peter Hegseth στις Βρυξέλλες, φαίνεται τώρα να δίνει αποδείξεις ζωής ανακοινώνοντας μια «μαζική αύξηση των αμυντικών δαπανών», προβλέποντας αλλαγές στους γραφειοκρατικούς κανόνες για τη διευκόλυνση της κατάφωρης σπατάλης.
Δεν είναι παράδοξο που η WSJ καταγράφει αύξηση της αξίας των μετοχών που συνδέονται με τον ευρωπαϊκό αμυντικό τομέα, μετά από τις συνομιλίες για την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών εντός του ΝΑΤΟ.

Είναι, επομένως, εύκολο να δούμε τι κρύβεται πίσω από όλη αυτή την επίκληση της έκτακτης ανάγκης εκ μέρους του Macron.
Να κατανοήσουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, την τρέλα που καθοδηγεί τις σκέψεις και την αντίληψη για αυτούς τους ανθρώπους και τον άθλιο ρόλο που παίζουν, η Annalena Baerbock μας έδωσε μια γεύση από το τι συμβαίνει στο άρρωστο μυαλό τους, ανακοινώνοντας ένα «πακέτο βοήθειας χωρίς προηγούμενο» προς την Ουκρανία, αξίας 700 δισεκατομμυρίων ευρώ!
Είναι το ίδιο ποσό που ενέκριναν για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση ως χρηματοδότηση για την αποκατάσταση από την πανδημία του Covid-19 για 5 χρόνια!

Οι τέσσερις στόχοι που θα αποτύχουνΤώρα, λαμβάνοντας υπόψη τι πραγματικά διακυβεύεται, μπορούμε να συνοψίσουμε σε τέσσερις πολύ απλές ιδέες τι θέλουν ο Macron και οι Ευρωπαίοι «ηγέτες», με όλη αυτή τη φασαρία και την προσπάθεια να φέρουν μια «Ευρωπαϊκή Ειρηνευτική Δύναμη» στη σκηνή:

1. Διατήρηση εντάσεων με τη Ρωσική Ομοσπονδία, ως τρόπο να κρατήσει μια σύγκρουση ανοιχτή και να δικαιολογήσει το τεράστιο αμυντικό project.
Ακόμη και γνωρίζοντας ότι η ΕΕ δεν μπορεί επί του παρόντος να αντιμετωπίσει τη Ρωσική Ομοσπονδία, γνωρίζοντας ότι χωρίς την «ηγεσία» των ΗΠΑ, η ΕΕ δύσκολα θα είχε την απαραίτητη υποστήριξη από το ΝΑΤΟ για ένα τέτοιο εγχείρημα, και γνωρίζοντας ότι η Ευρώπη και η ΕΕ ειδικότερα υποβιβάζονται σε δευτερεύουσα θέση σε αυτήν την ιστορία, μια θέση που κατείχε πάντα, έχουν υποσχεθεί πολλές επενδύσεις με την πάροδο του χρόνου σε εξοπλισμούς.

Αντιμέτωπη με τη νίκη της παράταξης Trump, η παράταξη, των Δημοκρατικών με επικεφαλής τον ΒIden, είδε τη σημασία αυτής της εξελίξεις στις αμυντικές παραγγελίες ύψους πολλών εκατομμυρίων.
Αυτή τη στιγμή, η παράταξη των MAGA με επικεφαλής τον Trump κατευθύνει τα κεφάλαιά της στους τομείς που τη στήριξαν, έχοντας ανοίξει πόλεμο εναντίον του ίδιου του Πενταγώνου. Αυτό σημαίνει ότι θα δαπανηθούν λιγότερα για την άμυνα; Όχι! Σημαίνει ότι ο Trump θα δημιουργήσει τα δικά του δίκτυα εμπιστοσύνης και υποστήριξης, στα οποία θα πρέπει να ενσωματωθούν οι Ευρωπαίοι.
Ο Macron και ο Starmer έχουν ήδη προγραμματισμένη συνάντηση με τον Trump για να συντονίσουν αυτές και άλλες πτυχές των επόμενων κινήσεων την ερχόμενη εβδομάδα.
Για τους «επενδυτές» πίσω από τους Δημοκρατικούς και πίσω από την συμμορία των ευρωπαίων «ηγετών» που ευθυγραμμίζονται ιδεολογικά με αυτό που σήμερα αντιπροσωπεύει το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, τα χρήματα που υποσχέθηκαν θεωρούνται ήδη στις τσέπες τους, ίσως ακόμη και να έχουν ήδη χρησιμεύσει ως βάση για επενδύσεις σε futures και παράγωγα.
Πρέπει να γίνουν τα πάντα για να μην χαθούν αυτές οι businnes.
Αυτός είναι ο ρόλος που αναμένεται από αυτούς τους «ηγέτες».
Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο πολλοί από αυτούς τους «επενδυτές» να θέλουν να παγώσουν την ευρωπαϊκή κατάσταση διαμορφώνοντας τις συνθήκες για μια λανθάνουσα σύγκρουση, οραματιζόμενοι ότι, σε 4 χρόνια, θα είναι δυνατό να επαναλάβουν την αντιπαράθεση με τη Ρωσική Ομοσπονδία.2. Η διάσωση του προφίλ των Ευρωπαίων «ηγετών» ενώπιον των πολιτών που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ρωσική Ομοσπονδία απέρριψε την παρουσία ειρηνευτικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, η αλήθεια είναι ότι η διατύπωση αυτής της απαίτησης αντιπροσώπευε την πρόθεση να υπονομευθεί το ειρηνευτικό σχέδιο.

Αυτή η αξίωση δεν προκύπτει επειδή η Ευρώπη και ο Macron έχουν το δικό τους όραμα.
Αυτοί οι «ηγέτες» χρειάζονται, πάνω απ’ όλα, ένα αφήγημα που θα του δικαιώνει ενώπιον των εκλογέων τους, είτε για να εκπληρώσουν τον πρώτο στόχο, δικαιολογώντας τις τεράστιες στρατιωτικές επενδύσεις, είτε γιατί δεν μπορούν τώρα να αφήσουν απλώς την ειρήνη να προχωρήσει, όταν «πουλάνε» πόλεμο εδώ και τρία χρόνια.
Ας δούμε, μιλάμε για ηγέτες που πριν από λίγες μέρες δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι ο πόλεμος έπρεπε να συνεχιστεί και ότι η διαπραγμάτευση με τον Vladimir Putin ήταν απαράδεκτη.

Αυτοί οι «ηγέτες», ακόμη και μετά την ορκωμοσία του Trump, διατήρησαν την ελπίδα ότι ο πόλεμος θα συνεχιζόταν, ότι θα τον έπειθαν, με την αγορά όπλων και τα αποθέματα ορυκτών που υποσχέθηκε ο σφετεριστής Zelensky στο Κίεβο, να εγκαταλείψει την ιδέα του τερματισμού της σύγκρουσης.
Για αυτούς, το να μιλούν για την αποστολή μίας ευρωπαϊκής ειρηνευτικής δύναμης, που γνωρίζουν ότι είναι απαράδεκτο για τη Ρωσική Ομοσπονδία, αντιπροσώπευε ένα σημάδι αποδεκτής ήττας, για όσους μπορούσαν να διαβάσουν ανάμεσα στις γραμμές.

Στο εξωτερικό και στα μέσα ενημέρωσης, το αφήγημα θα παρέμενε πάντα ότι η «Ευρώπη» – κατά φαντασία –  επέβαλε στον Putin μια ευρωπαϊκή δύναμη στην Ουκρανία, η οποία αντιπροσωπεύει μια αποτελεσματική παρουσία του ΝΑΤΟ – τον κύριο λόγο για τη στρατιωτική επέμβαση αρχικώς.
Ήταν η «ήττα» του Putin που έπρεπε να παρουσιάσουν αυτοί οι «ηγέτες».

Ωστόσο, η διαίρεση στην Ευρώπη είναι τόσο βαθιά που, χωρίς τον κοινό παρονομαστή που αντιπροσωπεύει το Δημοκρατικό Κόμμα, η συναίνεση γρήγορα κατέρρευσε.
Δέχτηκαν να θυσιάσουν την ευρωπαϊκή οικονομία και επιδείνωσαν τα πάντα με την επιβολή αδιανόητων στρατιωτικών δαπανών, τώρα ο Trump έρχεται να αναιρέσει ολόκληρη την αφήγηση, βάζοντας τις ΗΠΑ στην πρώτη γραμμή των διαπραγματεύσεων, αντιμετωπίζοντας τους Ευρωπαίους «ηγέτες» ως διακοσμιτικούς…
Ο Τrump γνωρίζει ότι είναι απλώς πιόνια στα συμφέροντα των ΗΠΑ και τους αντιμετωπίζει ως τέτοιους, αποφασιστικός, μέχρι τη στιγμή που θα επιβιβαστούν στο διαπραγματευτικό πλοίο.

Η Ουκρανία ήταν το πεδίο μάχης όπου θα συγκρούονταν τρεις ανταγωνιστές, από τους οποίους μόνο ένας θα αναδειχθεί νικητής.

… Και επιβίωση του παγκοσμιοποιητικού, ηγεμονικού σχεδίουΗ προσπάθεια των Ευρωπαίων «ηγετών» να αντικαταστήσουν τις αμερικανικές επενδύσεις στην Ουκρανία, όπως είχε ήδη σχεδιάσει η παράταξη Biden, αποδεικνύει τον υποδεέστερο ρόλο της ΕΕ σε όλη αυτή την πλοκή.
Η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές «ηγεσίες» συνεχίζουν να ακολουθούν τις αρχικές κατευθυντήριες γραμμές, εφαρμόζοντας επί τόπου τις οδηγίες που καθορίστηκαν από τον Λευκό Οίκο του Biden.
Εναπόκειται στην ΕΕ και την Ευρώπη να συγκρατήσουν ολόκληρη τη δυτική «δημοκρατία» ενώ θα περάσει ο… τυφώνας Trump.
Μετά το πέρασμά του, θα είναι ξανά “Business as Usual”.

Πρέπει να αντισταθούν μέχρι να αποκατασταθεί, διατηρώντας, στο μέτρο του δυνατού, την κανονικότητα της κατάστασης.
Αυτή η «κανονικότητα» εξαρτάται από την επιβίωση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας η «ενότητα» ενισχύθηκε εις βάρος της ουκρανικής εστίασης.
Το να αφήσουμε αυτήν την πηγή έντασης να εξαφανιστεί είναι πολύ επικίνδυνο, τόσο για την ΕΕ όσο και για τα παγκοσμιοποιητικά σχέδια που στηρίζονται σε μια ΕΕ υποταγμένη στην Ουάσιγκτον και αποστρέφεται το ευρασιατικό σχέδιο, ένα έργο που, μόλις πραγματοποιηθεί, θα σκότωνε το ηγεμονικό σχέδιο των ΗΠΑ.
Για το σκοπό αυτό, η διατήρηση των εντάσεων με τη Ρωσική Ομοσπονδία είναι απολύτως απαραίτητη προκειμένου να αποτραπεί ο θάνατος του παγκοσμιοποιητικού και παγκόσμιου ομοσπονδιακού σχεδίου από τις ΗΠΑ, από τη Δημοκρατική και τη νεοσυντηρητική συμμορία.

Η επιβίωση αυτού του έργου εξαρτάται από την πόλωση και τη διατήρηση της ιδεολογικής δυαδικότητας, τυπικής του Ψυχρού Πολέμου και που πολλοί πίστευαν ότι ήταν έργο της ΕΣΣΔ.

Η ιδεολογική δυαδικότητα του Ψυχρού Πολέμου, βασισμένη στην αντιπαράθεση σοσιαλισμού εναντίον του καπιταλισμού, έχει αντικατασταθεί από τη δυαδικότητα «δημοκρατίες ενάντια σε αυταρχικά καθεστώτα», μια ιδεαλιστική επινόηση που στοχεύει περισσότερο στον περιορισμό των εσωτερικών αντιδράσεων των κοινωνιών παρά στο να κρατήσει μακριά τους έξω.

Στοχεύει, πάνω απ’ όλα, να συσπειρώσει ξανά όλους εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους «δημοκρατίες», εργαλειοποιώντας τη δράση τους υπό την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ και του νεοσυντηρητικού ρεπουμπλικανικού κομματος.

Αυτή η διαίρεση, που θεωρήθηκε ότι έληξε με την πτώση της ΕΣΣΔ, είναι θεμελιώδης για το ηγεμονικό εγχείρημα, ως ένας τρόπος για να οριοθετήσει την περιοχή επιρροής του και να περικλείσει, πρώτα, αργότερα, την περιοχή επιρροής που σκοπεύει να καταστρέψει και να καταλάβει.

Ακόμη και σήμερα, όλη αυτή η τρέλα των αμυντικών δαπανών, σε απόλυτη αντίθεση με τη λιτότητα που υπερασπίζονται για ό,τι συνεπάγεται την εξασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης για τους ανθρώπους και με το «δημοσιονομική πειθαρχία» που απαιτούν όταν πρόκειται για επενδύσεις για την ευημερία και την ανάπτυξη, πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από την ιδέα της «του ανταγωνισμού στις αμυντικές δαπάνες», δηλαδή, ξοδεύοντας περισσότερα από τον αντίπαλο.
Αυτό συμβαίνει στις επενδύσεις σε αμυντικά υλικό, στους ημιαγωγούς και σε όλες τις καθοριστικές τεχνολογίες και τομείς.

Όπως θα αποδειχτεί, πρόκειται για ένα αναχρονιστικό εγχείρημα, το οποίο έρχεται σε σύγκρουση με την τρέχουσα παγκόσμια πραγματικότητα, της οποίας οι οικονομίες είναι πολύπλοκα συνδεδεμένες, παρά απομονωμένες, όπως στην ιστορική συγκυρία της ΕΣΣΔ.

Όσοι είδαν όσα συνέβησαν στη διάσκεψη στο Μόναχο δεν παρέλειψαν να αντιληφθούν τη σύγκρουση των οραμάτων για τις παγκόσμιες προοπτικές.
Όσοι παρακολούθησαν όσα συνέβησαν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ δεν παρέλειψαν να προσέξουν πόσο ζωντανό παραμένει το παγκόσμιο φεντεραλιστικό και ηγεμονικό, ατομικιστικό και παγκοσμιοποιητικό σχέδιο, το οποίο υπερασπίζονται οι ευρωπαϊκές ελίτ, οι φιλοδυτικοί, οι βορειοαμερικανοί υπό την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος και των νεοσυντηρητικών, σήμερα εξοστρακισμένων από τους MAGA, του Trump.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τραμπ δεν έχει ηγεμονικές αξιώσεις.3. Να επιβεβαιωθεί η σημασία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε αντίθεση με τη μονομερή συμπεριφορά του Trump

Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, δύο εξέχοντες οργανισμοί στη στρατηγική του «περιορισμού» των «αυταρχικών καθεστώτων» έχουν πλέον παραμεριστεί εντελώς (βλέπεε USAID), λόγω αυτού του πιο εθνικιστικού, διμερούς και πολυμερούς οράματος, στο οποίο φαίνεται να τηρεί η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Ωστόσο, δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι αυτό συνεπάγεται την παραίτηση από το προφανές πεπρωμένο και τον ηγετικό ρόλο των ΗΠΑ, το αντίθετο μάλιστα. Η αναγνώριση της πολυπολικότητας δεν συνεπάγεται την εργαλειοποίησή της και την απόκτηση πλεονεκτημάτων, μέσω διμερών διαπραγματεύσεων, επιδιώκοντας την απόκτηση «καλύτερων» σχέσεων μεταξύ των μπλοκ.

Ούτε μπορεί να θεωρηθεί ότι η κυβέρνηση Trump δεν υποστηρίζει επίσης ένα είδος ηγεμονίας, με την έννοια ότι σκοπεύει να διατηρήσει ανέγγιχτο τον ρόλο του δολαρίου, την οικονομική επιρροή, προσθέτοντάς του βιομηχανική ικανότητα.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι, σε αντίθεση με το παγκόσμιο φεντεραλιστικό ηγεμονικό σχέδιο των Δημοκρατικών, το οποίο στοιχηματίζει τα πάντα στη δημιουργία παγκόσμιων δομών, στην ήπια δύναμη (USAID και ΜΚΟ, πολυμερείς δομές όπως ο ΟΗΕ, ΠΟΥ και πολυεθνικές που μεταφέρονται σε «ανοιχτές αγορές» που κυριαρχούνται από την αμερικανική χρηματοδότηση και υποστηρίζονται από θεσμούς του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας), με κόστος την εσωτερική υποβάθμιση των ίδιων των ΗΠΑ, το σχέδιο Trump αντιπροσωπεύει μια επαναφορά, μια υποχώρηση σε μια στιγμή που οι ΗΠΑ ενισχύθηκαν ως έθνος, δημιούργησαν στέρεες εσωτερικές δομές, έκαναν τους ανθρώπους τους να πιστέψουν στο αμερικανικό όνειρο και πρόβαλαν αυτή την πίστη προς τα έξω, εξάγοντας την, με την επιτυχία που γνωρίζουμε.
Αυτό είναι το σχέδιο του Trump, το οποίο ευθυγραμμίζεται με αυτήν την περιφρόνηση για την ΕΕ, για το ΝΑΤΟ, που πηγάζει από μια πιο μονομερή λογική, πρώτα οι ΗΠΑ και μετά οι άλλοι.

Ωστόσο, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ο Biden δεν ήθελε να ευνοήσει πρώτα τις ΗΠΑ.
Αλλά οι ΗΠΑ του Biden και του Δημοκρατικού Κόμματος εκπροσωπούν μια πιο αστική, κοσμοπολίτικη, εκλεπτυσμένη, διεθνική, πολυεθνική.
Οι ΗΠΑ του Δημοκρατικού Κόμματος είναι το εξαγώγιμο είδος….
Η έκδοση Τραμπ είναι για εσωτερική κατανάλωση, περισσότερο συνδεδεμένη με τον αγροτικό κόσμο, τις εξορυκτικές βιομηχανίες, τους άνεργους εργάτες και τις βαθιές» Ηνωμένες Πολιτείες.

Κατά κάποιο τρόπο, το Δημοκρατικό Κόμμα ντρέπεται βαθιά για αυτές τις ΗΠΑ, τις ΗΠΑ που έμειναν πίσω στο σχέδιο της παγκοσμιοποίησης, τις ΗΠΑ που έχασαν τις δουλειές τους, τις λευκές, χριστιανικές, συντηρητικές ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ του Trump είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες που το Δημοκρατικό Κόμμα θέλει να κρύψει από τον κόσμο.
Εξ ου και ο εσωτερικός κατακερματισμός, που προβάλλεται προς τα έξω, ενός Δημοκρατικού Κόμματος, «υπερασπιστή» της κλιματικής ατζέντας, της ατζέντας του Soros, των ομοφυλόφιλων, σε αντίθεση με το κλείσιμο, τον προστατευτισμό και τις παραδοσιακές αξίες του Trump.

Οσοι ταυτίζονται  περισσότερο με τις ΗΠΑ του Biden παρά με αυτές του Trump, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ πρέπει να φωνάξουν δυνατά ότι εξακολουθούν να υπάρχουν και να το κάνουν μέσω αυτών των συναντήσεων και απαιτήσεων που γνωρίζουν ότι είναι απαράδεκτες στο πλαίσιο σοβαρού διαλόγου.
Ο Trump τους αντιμετωπίζει με περιφρόνηση επειδή, αντίστροφα, η ΕΕ αντιπροσωπεύει τις ΗΠΑ με τις οποίες δεν ταυτίζεται.

4. Και ο Trump, οι σημερινές ΗΠΑ, πώς βλέπουν αυτές τις «εκτροπές» των Ευρωπαίων ηγετών;O Trump δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πολύ για αυτές τις εκτροπές, αντλώντας ευνοϊκά αποτελέσματα από αυτές, παραδεχόμενος ότι μπορεί να υπάρχει ακόμη και κάποιο επίπεδο υπόγειου συντονισμού με ορισμένους Ευρωπαίους «ηγέτες» που του είναι πιστοί.

Δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι ορισμένοι πολιτικοί που κάλεσε ο Macron προέρχονται από πολιτικές οικογένειες παρόμοιες με του Trump, όπως η Meloni, ο , Dirk Schoof της Ολλανδίας, ο Donald Tusk δεν είναι επίσης μακριά (βλ. τις θέσεις του για τη μετανάστευση), αλλά άλλοι όπως ο Kurz στην Αυστρία, ο Orban στην Ουγγαρία ή ακόμα και ο Fico, ο οποίος, από την κεντροαριστερά, επιλέγει μια ειρηνική σχέση με τη Ρωσική Ομοσπονδία.

Αυτό σημαίνει ότι ο Trump έχει, προς το παρόν, κάποιους συμμάχους εντός της ίδιας της ΕΕ και μπορεί να έχει ακόμη περισσότερους.
Έτσι, δεν είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η ενέργεια έχει τον ανατρεπτικό ρόλο που πολλοί προσπαθούν να της αποδώσουν, συμβαδίζοντας περισσότερο, κατά τη γνώμη μου, με μια ακόμη επιχείρηση εντυπωσιασμού που θύματα θα είναι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι.

Αυτή η φαινομενικά πολεμική και αδιάλλακτη θέση του Macron και της ΕΕ του συμφέρει και στον Trump, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων με τον Vladimir Putin.
Η ιδέα ότι η Ρωσική Ομοσπονδία πρέπει να κάνει παραχωρήσεις εάν θέλει να συμπαρασύρει την ΕΕ και ότι η είσοδος της ΕΕ στη διαδικασία είναι απαραίτητη, θα είναι επίσης ένας τρόπος άσκησης διαπραγματευτικής πίεσης στον αντίπαλο.

Αν ο Putin και ο λαός του θα είναι έτοιμοι υποχωρήσουν στην πίεση… Υπάρχουν ισχυρές αμφιβολίες.
Λιγότερη αμφιβολία υπάρχει ο Trump θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει αυτό το μέσο.
Έτσι, ο Trump και η παράταξή του στην εξουσία θα παραμείνουν ατάραχοι γιατί πέρα από την αντιπαράθεση  που υπηρέτησε η ΕΕ της von Der Leyen, βλέπει αυτούς που ισχυρίστηκαν ότι ήταν εναντίον του να αγοράζουν τώρα το ακριβότερο διαθέσιμο φυσικό αέριο και, κυρίως, να του υπόσχονται να διπλασιάσουν τις πωλήσεις όπλων τους, όπως ακριβώς είχε ζητήσει, τόσο προσωπικά όσο και μέσω μεσάζων.

Όσο ο Macron και η ΕΕ συνεχίζουν με αυτό το τσίρκο, ο Trump θα παραμείνει σίγουρος ότι ο στόχος του 5% του ΑΕΠ για το ΝΑΤΟ θα επιτευχθεί.
Πράγματι, με το ΑΕΠ της ΕΕ να ανέρχεται σε περίπου 18 τρισεκατομμύρια ευρώ, το 5% αυτού ανέρχεται σε 900 δισεκατομμύρια ευρώ.
Μέχρι το 2026, όπως ανέφερα προηγουμένως, η ΕΕ αναμένει να δαπανήσει πάνω από 600 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς να περιλαμβάνεται η τεράστια αύξηση που προτείνουν οι Von Der Leyen και Baerbock, ούτε οι αυξήσεις από κάθε κράτος μέλος για το ΝΑΤΟ.
Συμπερασματικά, οι θέσεις δεν είναι τόσο αντιφατικές όσο φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» αναγκάστηκαν να αντιδράσουν και να επιδείξουν κάποιο επίπεδο αυτονομίας.
Αλλά δεν είναι η Ουκρανία που ο Macron και οι σύμμαχοί του προσπαθούν να σώσουν…
Δεν ήταν ποτέ, όπως ξέρουμε.
Αυτό που προσπαθούν να σώσουν είναι η αμυντική βιομηχανία, προχωρώντας στις πιο μεγάλες επενδύσεις από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και καθώς όσοι επενδύουν σε όπλα θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσουν…
Θα έχουμε μια Ευρώπη στο έλεος ενός κανιβαλιστικού στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, με τις ζημιές που γνωρίζουμε από την ευρωπαϊκή ιστορία και τις ζημιές που υπέστη ο λαός της Βόρειας Αμερικής, τώρα στο έλεος του ίδιου συμπλέγματος που μετατοπίζει το επίκεντρό του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού!www.bankingnews.gr